به گزارش نودادامروز ، مریم بالوی فیلی فعال رسانه ای به بهانه برگزاری اولین جشنواره منطقه ای هوره در شهرستان چوار در یادداشتی نوشت : هوره نه فقط یک موسیقی بلکه صدای یک تاریخ است، آوایی که در دل کوه‌ها پیچیده از دشت‌های پهناور گذشته و در جان مردمان این دیار ریشه دوانده است هر نت آن حکایتی است از خاطرات دور، از روزهایی که عشق و اندوه امید و انتظار همه در این نغمه‌ها تنیده شده‌اند این صدا فقط یک ملودی نیست بلکه روحی است که در زمان سفر کرده و به نسل‌های امروز رسیده است.

خردادماه امسال شهرستان چوار میزبان آیینی بود که فراتر از یک جشنواره احیای یک میراث بود جشنواره‌ای که با حضور استادان و فرهیختگان رسالتی فراتر از اجرا را دنبال می‌کرد، رسالتی برای پاسداری از نوایی که معنای زندگی بسیاری بوده است هوره زمزمه‌ای که در سینه‌ها حفظ شده راهی به گذشته پلی به آینده و صدایی برای حال است.

در میان هیاهوی دنیای امروز میان تمام صداهایی که می‌آیند و می‌روند هوره چیزی است که باقی می‌ماند این نوا نه صرفاً یک قطعه موسیقی بلکه زبان مشترک مردمان این دیار است، زبان احساس زبان خاطره زبان هویت هر واژه‌ای در برابر عمق این صدا ناتوان است، تنها باید شنید حس کرد و با آن زیست.

جشنواره‌ای که در چوار برگزار شد چیزی بیش از یک رویداد بود این مراسم گام بلند مردمانی بود که می‌خواستند تاریخ را زنده نگه دارند به موسیقی جان تازه ببخشند و هنری را که در گذر زمان کمرنگ شده بود دوباره درخشان سازند حضور در این آیین تنها مشاهده یک اجرا نبود بلکه مشارکت در زنده نگه‌داشتن بخشی از روح این سرزمین بود.

در هر صدای هوره دردها و شادی‌هایی نهفته است که نسل‌ها آن را زمزمه کرده‌اند، آوایی که در دل کوه‌های زاگرس ماندگار شد و حالا در جشنواره‌ای منطقه‌ای بار دیگر طنین‌انداز گردید این جشنواره نه فقط یک رقابت بلکه پیمانی بود میان هنرمندان و تاریخ میان موسیقی و مردم میان گذشته و آینده.

هوره صدایی برای همه است، صدایی که هیچ نیازی به واژه ندارد زیرا خود روایتگر است این جشنواره پیامی بود برای آنانی که ارزش میراث را درک می‌کنند برای آنانی که می‌دانند بعضی نغمه ها خاموش نمی‌شوند بلکه در جان‌های تازه جاری می‌گردند.

چوار میزبان یک آیین بود اما بیش از آن پاسدار یک حقیقت حقیقتی که در نغمه‌های هوره نهفته است در صدایی که از دل تاریخ برخاسته در آوایی که هرگز فراموش نخواهد شد این جشنواره گواهی بود بر ماندگاری یک فرهنگ بر تداوم یک هنر و بر جاودانگی یک صدا.